شعور و معرفت ظاهری یا شعور و معرفت باطنی

خیلی ها که تهذیب نفس نمی‌کنند به ظاهر نشان می‌دهند اهل شعور و معرفت هستند. رفتار اجتماعی ایشان مورد توجه همه می‌باشد. این شعور و معرفت ظاهری بیشتر رضایت بندگان خدا را در بر دارد.
شعور و معرفت ظاهری انسان از نفس او سرچشمه می‌گیرد و این نفس است که می‌خواهد خود را مطرح کند. متاسفانه شعور و معرفت ظاهری حجابی بر روی دل انسان ایجاد می‌کند که او قادر به پیمودن راه کمال نباشد؛ اما شعور و معرفت باطنی انسان از قلب پاک او سرچشمه می‌گیرد.
شعور و معرفت باطنی باعث می‌شود انسان کلام قرآن و اهلبیت (ع) را بهتر بفهمد و به آنها عمل کند در اینجا غرض از فهمیدن عمل کردن است چون فهمیدن تنها هیچ ارزشی ندارد.
پس اگر انسان می‌خواهد اصلاح بشود باید ابتدا به شعور و معرفت باطنی برسد. شعور و معرفت باطنی مقدمه‌اش پاک شدن دل از هرچه غیر خدا می‌باشد.
بنابراین انسان ابتدا باید مسائل شرعی خود را حل و فصل کند تا شاکله‌ی جسمانیش از حرام پاک شود تا راه برای پاک شدن دل هموار گردد.

قدم بعدی انسان در پاک کردن دل دوری از گناهان می‌باشد و دوری از گناهان بدون کنترل کردن بُعد حیوانی بوسیله‌ی رعایت حد و حدود الهی در حلال خداوند میسر نمی‌باشد.
بعد از اینکه انسان از گناهان درونی و بیرونی پاک شد باید تمام علاقه‌های غیر خدای‌ایش را از دل بیرون کند یعنی دیگر حب دنیا نداشته باشد. آنوقت است که انسان شعور و معرفت باطنی پیدا می‌کند که بوسیله آن هم می‌تواند حق را از باطل تشخیص بدهد هم می‌تواند روز به روز به اطاعت خود از خداوند بیفزاید.‌

در آخر:
هر چند شعور و معرفت ظاهری زیبا باشد چون باطنش زشت می‌باشد نمی‌تواند شعور و معرفت باطنی انسان را زیبا کند؛ اما شعور و معرفت باطنی چون از خدا وند و دل پاک سرچشمه می‌گیرد زیباست و می‌تواند شعور و معرفت ظاهری انسان را زیبا و زیباتر کند هر چند انسان از لحاظ ظاهری زشت باشد.
اگر انسان توفیق شعور و معرفت باطنی پیدا بکند به تقوا، اخلاص، اخلاق و مکارم اخلاق و … می‌رسد.

اشتراک گذاری مطلب:

email

Twitter

Linkedin