توفیق

خداوند به همه انسانها توفیق حرکت به سوی خودش را عطا کرده یعنی ابزار حرکت به سوی خود را در وجود همه قرار داده است و این ابزار همان توفیق از جانب خداست. اما متأسفانه این اعمال بد خود انسانهاست که باعث می‌شود در بحث هدایت به سوی خداوند سلب توفیق شوند.

ابزارهای هدایت به سوی خداوند به دوبخش درونی و بیرونی تقسیم می‌شوند:

• ابزار درونی: قوه تفکر، قوه تعقل و موعظه‌گر درونی
• ابزار هدایت بیرونی: قرآن، اهلبیت (ع)، اولیای خدا و علمای مهذب

انسان نباید با موافقت با نفس و تبعیت از شیطان ابزارهای درونی و بیرونی خود را از دست بدهد. اگر انسان از دشمن قسم خورده‌اش غافل بشود، فریب زرق و برق دنیا را بخورد و تهذیب نفس نکند، بر اثر این غفلت، انسان به خودش آسیب می‌رساند و به مرور زمان ابزارهای درون و بیرون را از دست می‌دهد. پس اگر انسان در این فرصت آخر(عالم دنیا) عاقل نشود، بدین شکل تیشه به ریشه خود می‌زند یعنی ابزارهای توفیق را از دست می‌دهد. بنابراین چنین کسی اگر توفیق هدایت نصیبش نشود باید فقط خودش را ملامت کند.

اگر ابزارهای هدایت درونی خراب شوند و به دست دشمن (شیطان) بیفتند ابزارهای هدایت بیرونی بی‌اثر می‌شوند؛ یعنی کسی که بر اثر عدم مراقبه و محاسبه و پیروی از امیال و خواسته‌های نفس به اسارت شیطان درآمده، هیچ پند و موعظه ای در او مؤثر نیست. مگر اینکه با تلاش در مسیر تهذیب نفس خود را از اسارت شیطان خارج کند.

در آخر:
کسانی که ابزار توفیقشان (قوه تفکر، قوه تعقل و موعظه‌گر درونی) آسیب دیده، نا امید نشوند. چون با توسل زیاد و مداوم به اهلبیت علیهم السلام می‌توانند توفیق تهذیب نفس را از خداوند دریافت کنند و به وسیله‌ی آن ابزارهای توفیق را بدست بیاورند.
نابرده رنج گنج میسر نمی شود.

اشتراک گذاری مطلب:

email

Twitter

Linkedin