بسم الله الرحمن الرحیم
وقتی ما درشروع هرکاری آیۀ کریم ”بسم الله الرّحمن الرّحیم” را به زبان می‌آوریم، قلب و ذهن خود را متوجه همۀ رحمتهائی می‌کنیم که ازطرف خداوند به بنده‌های مؤمن او، وعده داده شده، و درپناه این موهبتها، خود را درمحیط امن و پُر برکتی حس کنیم که هیچ نوع نیروی منفی نمی‌تواند بما آسیبی برساند، و این نهایت درجۀ مثبت اندیشی است که با حقیقت قرین است.
منزلت بسمله
بسمله باکرامت‌ترین و بزرگ‌ترین آیه قرآن است. اسمی از اسماء الله است.
نزدیکی این آیه به اسم اعظم خدا بیش از نزدیکی سیاهی چشم به سفیدی آن است.
همچنین سوگند دادن خدا به «بسم الله الرحمن الرحیم»، در برخی ادعیه، حاکی از ارزش این آیه است.
کتابت (نوشتن) زیبای آن برای تعظیم خداوند، موجب غفران و بخشش است.
تفسیر عرفانی بسلمه
از بین عارفان گویا برای اولین بار قُشَیری در لطائف الاشارات به طور مبسوط (وسیع) به ذکر معانی بسمله پرداخته و به نوعی زمینه را برای نظریات مشروح‌تر ابن عربی فراهم آورده است.
او «ب» بسم الله را اشاره به این معنی می‌داند که حادثات به واسطۀ خداوند ظاهر شده است و مخلوقات به وجود آمده‌اند. او در سبب تقدم لفظ «اسم» بر «الله» چند نکته می‌آورد، از جمله آن که این عبارت را از سوگند متمایز ساخته و دیگر این که برای تزکیه قلب گوینده پیش از ذکر «الله» آمده است. او سه حرف «بسم» را حروف آغازین صفات گوناگون الهی می‌داند، که در هر مورد بستگی به فحوای(مفهوم) سوره‌ای دارد که «بسم الله» در آغاز آن می‌آید. برای مثال حرف «ب» در بسمله را اشاره به برائت خداوند از هر بدی و نشانۀ تواضع و خضوع و برائت موحدان از محدثات دانسته است.
