احادیث ایمان و مومن

توسط مدیر سایت · ۲۳ فروردین, ۱۴۰۱

رسول خدا صل الله علیه و آله:
لا یجِدُ حلاوهَ الإیمانِ حتّى یؤمنَ بالقَدَرِ خیرِهِ و شرِّهِ.
[آدمى] شیرینی ایمان را حس نمی‌کند، مگر زمانى که به خوب و بد تقدیر، ایمان آورد.
(کنز العمّال : ۵۹۵)

رسول خدا صل الله علیه و آله:
لِعَلىٍّ علیه السلام فى ذِکْرِ صِفاتِ الْمُؤمِنِ ـ : لا یَرُدُّ الْحَقَّ مِنْ عَدُوِّهِ، لا یَتَعَلَّمُ اِلاّ لِیَعْلَمَ ، وَ لا یَعْلَمُ اِلاّ لِیَعْمَلَ.
پیامبر صل الله علیه و آله به على علیه السلام درباره صفات مؤمن فرمودند: حق را از دشمنش می‌پذیرد، نمی‌آموزد مگر براى آن که بداند و نمب‌داند مگر براى آن که عمل کند.
(التمحیص ، ص ۷۵، ح ۱۷۱)

رسول خدا صل الله علیه و آله:
مَثَلُ المؤمنِ مَثَلُ السُّنبُلَهِ؛ تَستَقیمُ مَرّهً و تَحمَرُّ مَرّهً . و مَثَلُ الکافرِ مَثَلُ الأرْزَهِ؛ لا تَزالُ مُستَقیمَهً حتّى تَخِرَّ و لا تَشعُرَ.
مؤمن، مثل خوشه [گندم یا جو] است که گاه راست می‌شود و گاه سرخ. و کافر مانند صنوبر است که همیشه راست است، تا آن که یکباره فرو می‌افتد (هیچ بلا و مصیبتى به او و اموال و اولادش نمی‌رسد و ناگهان مرگ به سراغش می‌آید و او را غافلگیر می‌کند).
(کنز العمّال : ۷۳۲)

رسول خدا صل الله علیه و آله:
لا یُؤمِنُ عَبدٌ حَتّى أکونَ أحَبَّ إلَیهِ مِن نَفسِهِ ، و أهلی أحَبَّ إلَیهِ مِن أهلِهِ ، و ذاتی أحَبَّ إلَیهِ مِن ذاتِهِ.
هیچ بنده اى ایمان نمی‌آورد، مگر آن که من برایش دوست داشتنى تر از خودش باشم و خاندانم برایش ارجمندتر از خاندان خودش باشند و خانواده ام برایش دوست داشتنى تر از خانواده خودش باشند و هستى ام برایش دوست داشتنى تر از هستى خودش باشد.
(علل الشرایع: ۱۴۰/۳)
(بحار الأنوار : ۲۷/۸۶/۳۰)

امام علی علیه السلام:
بِالیَقینِ تُدرَکُ الغایَهُ القُصوى.
با یقین است که هدف نهایى به دست می‌آید.
(نهج البلاغه : الخطبه ۱۵۷)

امام علی علیه السلام:
فی صِفهِ المؤمِنِ ـ : کثیرٌ صَمتُهُ، مَشغولٌ وَقتُـهُ.
ـ در توصیف مؤمن ـ فرمودند: خاموشیش بسیار است و اوقاتش پُر (پیوسته در کار و اندیشه خدا و آخرت است).
(نهج البلاغه : الحکمه ۳۳۳)

امام صادق علیه السلام:
المؤمنُ أخو المؤمنِ کالجَسَدِ الواحدِ، إنِ اشتکَى شیئا مِنهُ وَجَدَ ألمَ ذلکَ فی سائرِ جسدِهِ ، وأرواحُهُما مِن رُوحٍ واحدهٍ.
مؤمن برادر مؤمن است، همچون یک پیکر که هرگاه عضوى از آن به درد آید دیگر اندامها آن درد را حس مى کنند؛ و ارواح آنها از یک روح است.
(الکافی : ۲/۱۶۶/۴)

امام صادق علیه السلام:
مَن رَوى على مُؤمِنٍ رِوایَهً یُریدُ بها شَینَهُ و هَدمَ مُرُوَّتِهِ لِیَسقُطَ مِن أعیُنِ الناسِ ، أخرَجَهُ اللّه ُ عَزَّ و جلَّ مِن وَلایَتِهِ إلى وَلایَهِ الشیطانِ.
هر کس علیه یک مؤمن مطلبى نقل کند که بخواهد با آن او را بد نام سازد و شخصیتش را از بین ببرد، تا بدین سبب از چشم مردم بیفتد، خداوند عزّوجلّ او را از ولایت خود به سوى ولایت شیطان اخراج کند.
(بحار الأنوار : ۷۵/۲۵۴/۳۶)

امام صادق علیه السلام:
لَمّا سُئلَ : بِأیِّ شَیء عُلِمُ المؤمنُ أ نّهُ مُؤمِنٌ ؟ ـ : بِالتَّسلیمِ للّه، والرِّضا بما وَرَدَ علَیهِ مِن سُرورٍ وسَخَطٍ.
امام صادق علیه السلام ـ در پاسخ به این سؤال که از کجا دانسته می‌شود کسى مؤمن است؟ ـ فرمود: از تسلیم او در برابر خدا و خرسندیش به هر خوشى و ناخوشى که به او رسد.
(بحار الأنوار:۲/۲۰۵/۹۱)

امام صادق علیه السلام:
مَعنَى الکُفرِ کُلُّ مَعصیَهٍ عُصِیَ اللّه ُ بها بجِهَهِ الجَحدِ و الإنکارِ و الاستِخفافِ و التَّهاوُنِ فی کلِّ ما دَقَّ و جَلَّ ، و فاعِلُهُ کافِرٌ ··· فإن کانَ هُو الذی مالَ بِهَواهُ إلى وَجهٍ مِن وُجوهِ المَعصیَهِ لجِهَهِ الجُحودِ و الاستِخفافِ و التَّهاوُنِ فقد کَفَرَ ، و إن هُو مالَ بِهَواهُ إلَى التَّدیُّنِ لجِهَهِ التأویلِ و التَّقلیدِ و التَّسلیمِ و الرِّضا بقَولِ الآباءِ و الأسلافِ فقد أشرَکَ.
معناى کفر، هر معصیتى است که با آن، از روى نفى و انکار و استخفاف و بی‌اعتنایى به ریز و درشت، خداوند نافرمانى شود و این نافرمان، کافر است… چنین کسى اگر به سبب هواى نفْس خویش به معصیتى بگراید و انگیزه اش انکار و استخفاف و بی‌اعتنایى باشد، کافر شده است و اگر به سبب هواى نفْس خویش به دیندارى روى آورد و انگیزه اش تأویل و تقلید و تسلیم و تن دادن به گفته‌هاى پدران و نیاکانش باشد، شرک ورزیده است.
(وسائل الشیعه : ۱/۲۴/۱۵)

امام صادق علیه السلام:
ملعونٌ ملعونٌ مَن قالَ : الإیمانُ قَولٌ بلا عملٍ.
ملعون است، ملعون، کسى که بگوید: ایمان، گفتار است، بدون کردار.
(بحار الأنوار: ۶۹/۱۹/۱)

امام صادق علیه السلام:
حَرامٌ على قُلوبِکُم أن تَعرِفَ حَلاوَهَ الإیمانِ حتّى تَزهَدَ فی الدنیا.
چشیدن حلاوت ایمان بر دلهاى شما حرام است، مگر آن گاه که دلهایتان به دنیا بی‌رغبت باشند.
(بحار الأنوار : ۷۳/۴۹/۲۰)

امام صادق علیه السلام:
إذا اتَّهَمَ المؤمنُ أخاهُ انْماثَ الإیمانُ مِن قلبِهِ کما یَنْماثُ المِلحُ فی الماءِ.
هرگاه مؤمن به برادر خودتهمت زند ایمان در قلب او آب می‌شود همچنان که نمک در آب حل می‌شود.
(الکافی : ۲/۳۶۱/۱)

امام صادق علیه السلام:
اِنَّ مِنْ حَقیقَهِ الاْیمانِ اَنْ تُؤْثِرَ الْحَقَّ وَ اِنْ ضَرَّکَ عَلَى الْباطِلِ وَ اِنْنَفَعَکَ وَ اَنْ لا یَجوزَ مَنْطِقُکَ عِلْمَکَ.
از حقیقت ایمان این است که حقّ را بر باطل، مقدّم دارى، هر چند حق به ضرر تو و باطل به نفع تو باشد، و نیز از حقیقت ایمان آن است که گفتار تو از دانشت بیشتر نباشد.
(محاسن، ج ۱، ص ۲۰۵)

رسول خدا صلی الله علیه و آله:
ایمان در ده چیز است: شناخت، فرمانبرى [از خدا]، علم، عمل، پارسایى، سختکوشى، شکیبایى، یقین، خشنودى و تسلیم [در برابر خدا] . هر یک از این ده رکن کم شود رشته ایمان از هم می‌گسلد.
(بحار الأنوار : ۶۹ / ۱۷۵ / ۲۸)